 |
| Imri MUSLIU |
Njani kish pas thanë:
-Ngoni vllazën, se du m’jav thanë ni fjalë!
-Ani valla, se edhe na kemi me t’ngu-i kishin thanë t’pranishmit.
-Ma keq se me bajtë kryet për s’rani, nuk ka sen n’kët dyjâ!
-A e ke lexu naj kun këtë thanje, a ta ka thanë dikush?
-Jo bre vlla! Unë flas pi përvojës! Nuk mirrna me thanje t’huja!
MOS U BAN BUDALLË ME NGU GJITHKANIN!
-O babë! A po ninë shka paska pas thanë Naim Frashëri?
-Jo bre bir, rrenë ashtë!
-Pse rrenë? Ti as çi prite me t’kallxu shka ka thanë!
-Nuk kam shka me pritë o bir! Ti pe sheh shka po ju bajne t’gjall’ve, tu ju veshë turli far flale, e s’po ja veshin Naim Frashnit çi ashtë i dekun e nuk munet m’i çitë n’rrenë! Mos u ban budallë me ngu gjithkanin, po kapju punës e hiqju llokopenlave!
ZOTI I VRAFTË QË NUK E KTHYNË VEÇ EDHE NJË HERË KOMUNIZMIN!
Bâjshin muhabet dy vetë. E livdojshin komunizmin, e folshin keq për kohën e re.
-Eeee more vlla, po lezeti çi a kanë k’tyne here! Unë nuk kum ditë as shkrim as lexim, po kurrë nuk ka mujtë me m’mashtru kush, se na mbrojke partia.
-Shka ke punu ti bre vlla?
-Unë kum shprazë rezervara t’nevojtoreve me kofe. I mush’shim kazanat e mdhaj edhe i çitshim n’ara t’zadrugës* për m’u ba bereqeti. Ni mujë i musha 35 voza, e shefi m’i çiti dy ma pak, po masi u ankova, mujin tjetër m’i shtunë dy voza. Ka pasë drejt’si at’herë!
-Po bre! At’herë as mutin nuk mujshin me naj hangë se nuk lejojke partia, e tash po na hanë me tesha veshë, he Zoti i vraftë çi nuk e kthynë veç edhe niherë komunizmin!
FTOFTË PËRFUNI E FTOFTË PËRMÎ!
Zateten dy shokë n’udhë.
-Pse je kaq mazun? Mos t’ka ikë autobusi?
-Jam mazun se jam fukara! Fukaraja nuk munet me kanë i g’zushëm, se nuk kam bukë me çitë n’sofër!
-Çfarë fukaraje more?! Krejt Kosova fle n’dukat, e ti po thu jamë fukara!
-Ooo, e di që jamë tu fjetë n’dukat, po nuk po kam me shka m’u m’lu as shka me shtru! Ftoftë përfuni e ftoftë përmi, marova!
REÇETA GJERMANE, HARXHI JEM!
Mixhës Asllan i kish ardhë djali pi Gjermanie, me gjithë nuse. Nusja ish kanë gjermane, tu ardhë për herë t’parë n’Kosovë. Masi bahen disa ditë, çohet nusja me përgatitë ni drekë.
-Unë nuk di me gatu si ju n’Kosovë, po n’bazë t’reçetave gjermane-i kish thanë mixhës Asllan.
-Ani oj bi! Unë po shkoj n’xhami, e kur t’kthehna e shoh shka na ke bâ për drekë.
Kur kthehet, I sheh dy pula krye për krye n’tepsi, do oriz t’përzimë me spanaq, do voe përmi, edhe e vetë plakën:
-Oj plakë! Ku e mur nusja qet harxh?
-I prejtëm dy pula tonat, orizin e kam pa rujtë n’fllanik, spanaqin e blejtëm prej bahçes s’kojshisë, edhe t’lynin e lopës e voet ja dhash pi fllanikit!
-A qesaj pi thojkan reçetë gjermane a? Harxhi jem, reçeta gjermane! Unë kujtova çi na ka pru nusja najsen pi Gjermanie, se për qeshtu, kurrë falë mos i kofsha-ish ba tim mixha Asllan!
PO DORËN E RANË E PASKA PASË AI THI!
Djali ankohet te baba:
-O babë!
-Hoja!
-M’rrehi Kadria!
-Qyshë t’ rrehi bre bir?
-Valla me shuplaka!
-Ti kallxom qyshë, se ashtu veç me fjalë nuk pe marr vesh!
Djali ish kanë i trashë prej menje, e t’ja futë shuplakë babës sa munet! Baba, masi kfjellet pak, kish thanë:
-Eu bre, po dorën e ranë e paska pasë ai thi! T’paska sakatu!
SA T’NXENË ÇAJI I FTOFTË, QAQ T’NXEJNË LIVORET E DRUVE!
-Ish viti 1964. Kisha nî që Rizah Bllaca punon n’Kombinatin e Drunit ‘’Tefik Çanga’’ n’Ferizaj, edhe thash t’shkoj e ta shohë. E zateta ni rojtar edhe e veta, ku muj me gjetë Rizah Bllacën, po ai ish kanë serb e m’tha:
-Aaaa! Onaj shto peva sa qitelijom-edhe bani me dorë kah u dashke me shku.
-Shkova edhe e gjeta. Ish kanë t’i qiru do trupa e tu ja u hjekë livoret me nifarë hjekësi.
-A ti je Rizah Bllaca a? Shka ban ti me k’to livore-e veta?
-I Çoj n’shpi edhe nxehna me to!
-Qyshë more me u nxehë njeri me livore-u çudita!
-A ke pi najherë çaj t’ftoftë-m’tha?
-Po-ja ktheva!
-Sa t’nxenë çaji i ftoftë, qaq t’nxejnë livoret e druve-ma kthej, sikur me pas ditë ni ditë përpara, se shka kam pasë me vetë!
E tregoi: Sadik Sadiku, Ferizaj, 2016
